Definicje golfowe

Każdy teren znajdujący się poza granicą pola określoną przez Komitet. Każdy obszar wewnątrz tej granicy znajduje się w granicach pola.

Granica pola rozciąga się w górę i w dół od powierzchni ziemi:

• oznacza to, że cała ziemia i wszystko inne (np. dowolne naturalne lub sztuczne obiekty) wewnątrz granic znajdują się w polu na powierzchni, nad lub pod powierzchnią ziemi.
• jeżeli obiekt znajduje się zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz granicy (np. stopnie przymocowane do płotu granicznego, drzewo ukorzenione na zewnątrz granicy z gałęziami rosnącymi wewnątrz, a także w sytuacji odwrotnej), to tylko ta część tego obiektu, która jest na zewnątrz granicy, jest na aucie.

Granica pola powinna być wyznaczona przez obiekty graniczne lub linie:

• obiekty graniczne: gdy do wyznaczenia użyto palików lub płotu, granicę stanowi linia pomiędzy punktami na palikach lub słupkach płotu leżącymi od strony pola na poziomie ziemi (z wyłączeniem ukośnych podpór). Wtedy paliki lub słupki płotu znajdują się na aucie. Komitet powinien określić granicę, gdy do wyznaczenia jej użyto innych obiektów np. muru (ściany) lub jeśli Komitet chce inaczej potraktować ogrodzenie graniczne.
• Linie: gdy do określenia autu użyto linii namalowanych na ziemi, to granicę określa krawędź linii od strony pola. Wtedy linia znajduje się na aucie. Gdy granicę określa linia namalowana na ziemi, to ustawione paliki wskazują lokalizację granicy.

Kiedy do wyznaczania lub wskazywania granicy używa się palików to są one obiektami granicznymi.

Paliki graniczne i linie powinny być białe.

Elementy, które nie są częścią bunkra:

• brzeg, ściana lub czoło przy krawędzi przygotowanego obszaru z ziemi, trawy ułożonej w stos darni lub sztucznych materiałów,
• ziemia lub rosnące lub przylegające naturalne obiekty na krawędzi przygotowanego obszaru (takie jak trawa, krzaki lub drzewa),
• piasek, który rozsypał się lub jest poza krawędzią przygotowanego obszaru,
• wszystkie inne obszary piasku na polu, które nie znajdują się wewnątrz przygotowanego obszaru (takie jak pustynie i inne naturalne obszary piasku lub tereny zwane „waste bunker”).

Słowo „piasek” użyte w tej definicji i w regule 12 dotyczy każdego materiału podobnego do piasku, który jest wykorzystywany do wypełnienia bunkra (np. pokruszone muszle), a także ziemi zmieszanej z piaskiem.

• nosi, wozi lub zajmuje się jego kijami: osoba, która nosi, wozi (przy pomocy wózka lub pojazdu) lub zajmuje się kijami gracza podczas gry jest caddiem gracza nawet, wtedy gracz nie nazywa go caddiem , z wyjątkiem sytuacji kiedy odstawia kije gracza, torbę lub wózek z drogi lub robi to grzecznościowo (np. przyniesie pozostawiony przez gracza kij).
• udziela porady: Caddie gracza jest jedyną osobą (oprócz partnera lub caddiego partnera), którą gracz może poprosić o poradę.

• każda osoba (w tym inny gracz), z wyjątkiem gracza lub jego caddiego lub partnera gracza lub przeciwnika lub ich caddiech,
• każde zwierzę,
• wszelkie naturalne lub sztuczne obiekty lub cokolwiek innego (w tym inna piłka w ruchu) z wyjątkiem sił natury,
• sztucznie wytwarzany przepływ powietrza lub wody, np. z wentylatora lub systemu nawadniającego.

Długość kija jest jednostką pomiarową używaną do zdefiniowania obszaru tee gracza na każdym dołku i określenia rozmiaru obszaru uwolnienia gracza, kiedy gracz korzysta z uwolnienia zgodnie z regułą.

Do zmierzenia tych obszarów wykorzystuje się całą długość kija, zaczynając od czubka kija i kończąc na górnym końcu gripu, przy czym dowolny element przymocowany do końca gripu nie jest częścią długości kija.

• dołek musi mieć średnicę 4 ¼ cala (108 mm) i przynajmniej 4 cale (101.6 mm) głębokości.
• jeżeli dołek posiada wkład usztywniający, jego zewnętrzna średnica nie może przekraczać 4,25 cala (108 mm). Wkład usztywniający musi być umieszczony przynajmniej 1 cal (25.4 mm) poniżej powierzchni putting greenu, chyba że charakter gleby wymaga, żeby był bliżej powierzchni.

Jeżeli gracz upuści piłkę bez zamiaru wprowadzenia piłki do gry, to taka piłka nie została zadropowana i nie jest piłką w grze (zobacz reguła 14.4).

Każde uwolnienie opisane w regule określa rodzaj specyficznego obszaru uwolnienia, w którym piłka musi być dropowana i w którym się zatrzyma.

Podczas korzystania z uwolnienia, gracz musi upuścić piłkę z wysokości kolan, tak aby:

• spadła bezpośrednio w dół, bez rzucania, kręcenia, toczenia lub oddziaływania na nią w inny sposób mogący mieć wpływ na jej zatrzymanie,
• nie dotknęła żadnej części ciała gracza lub sprzętu przed uderzeniem w ziemię (zobacz reguła 14.3b).

Termin dziura zrobiona przez zwierzę obejmuje:

• luźny materiał wykopany z dziury przez zwierzę,
• każdą wyrobioną ścieżkę lub szlak prowadzący do dziury,
• każde miejsce na ziemi wypchnięte lub zmienione w wyniku kopania dziury w ziemi przez zwierzę.

Kiedy sztuczny lub naturalny przedmiot, taki jak kij golfowy lub patyk, jest używany do wskazania pozycji dołka, przedmiot ten w celu zastosowania reguł jest traktowany jako flaga.

Wymagania dotyczące flagi umieszczono w regułach dotyczących sprzętu.

Fourball może być rozgrywany w zawodach match play pomiędzy jedną stroną z dwoma partnerami a drugą stroną z dwoma partnerami lub w zawodach stroke play przeciwko wielu stronom z dwoma partnerami.

Foursomes może być rozgrywany w zawodach match play pomiędzy jedną stroną z dwoma partnerami a drugą stroną z dwoma partnerami lub w zawodach stroke play przeciwko wielu stronom z dwoma partnerami.

Jest to system wyrównania szans pozwalający na rywalizację golfistom o różnych poziomach zaawansowania. Im niższy handicap, tym lepszy zawodnik. Początkujący gracze otrzymują handicap 54 (oznacza to, że od łącznego wyniku na 18 dołkach odejmuje im się 54 uderzenia), najlepsi amatorzy mają hcp 0 (czyli od ich wyniku nie odejmuje się żadnych uderzeń). Tylko amatorzy, czyli zawodnicy zrzeszeni w narodowej federacji (u nas – Polski Związek Golfa) mogą posiadać handicap. Zawodowi gracze nie posiadają handicapu.

Za prowadzenie handicapu odpowiada klub golfowy, a jego wartość spada jeśli wyniki gracza są lepsze od spodziewanych lub rośnie jeśli forma zawodnika jest nieco gorsza.

Liczą się zarówno wyniki z turniejów, jak i rejestrowane wyniki z rund towarzyskich.

Bywają łatwe i wyjątkowo trudne pola golfowe. Handicap gry zostaje zawsze określony i dopasowany do względnej trudności pola oraz tee z których gra dany gracz.

Każde pole dysponuje tablicą “trudności pola”, po jego kalibracji przez narodowy związek golfa.

Zobacza tabelę HCP dla każdego pola w zakładce Tabela HCP, pod Score card. .

Jednak gdy część integralnej części pola (taka jak brama, drzwi lub część kabla przyłączeniowego) spełnia definicję sztucznego utrudnienia ruchomego, to ta część uważana jest za sztuczne utrudnienie ruchome.

Sztuczne obiekty zdefiniowane przez Komitet jako integralne części pola nie są sztucznymi utrudnieniami ani obiektami granicznymi.

U graczy zawodowych różnica w dystansie to ok 10 między kijami (np 9 iron to 130 metrów, 8 – 140, 7 -150, etc).

Obecnie rzadko spotyka się irony 1 i 2, kije te zastąpiono hybrydami.

Standardowy zestaw ironów to: 5, 6, 7, 8 i 9.

Termin kara uderzenia i odległości oznacza, że gracz:

• otrzymuje jedno uderzenie karne,
• oraz traci korzyść z uzyskanej odległości do dołka przez powrót na miejsce poprzedniego uderzenia.

Dokument, na którym zapisywany jest wynik gracza na każdym dołku w stroke play.

Karta wyników może być w formie papierowej lub elektronicznej zatwierdzonej przez Komitet, która pozwala na:

• wprowadzanie wyników gracza na każdym dołku,
• autoryzację wyników przez markera i gracza przez fizyczny podpis lub przy pomocy elektronicznej autoryzacji zatwierdzonej przez Komitet.

Karta wyników nie jest wymagana w match play, ale może być pomocna w kontrolowaniu stanu meczu.

Linia, po której gracz zamierza posłać piłkę po uderzeniu, wraz z obszarem wokół linii znajdującym się w rozsądnej wysokości nad ziemią i w rozsądnej odległości po obu jej stronach.

Linia gry nie zawsze jest linią prostą pomiędzy dwoma punktami. W zależności od tego gdzie gracz zamierza posłać piłkę, może być też zakrzywiona.

W stroke play, osoba odpowiedzialna za zapisanie wyników gracza na karcie wyników i autoryzację tej karty wyników. Markerem może być inny gracz, ale nie partner.

Komitet może ustalić kto ma być markerem gracza. Może też ustalić, w jaki sposób gracze mogą wyznaczyć markera.

Zaznaczenie piłki, zwykle za pomocą monety lub specjalnego markera, aby podnieść piłkę (wyłącznie na greenie).

Najpierw kładziemy market za piłką, a następnie podnosimy piłkę.

• gracz lub strona wygrywa w meczu dołek, gdy umieści piłkę w dołku mniejszą liczbą uderzeń (wliczając w to uderzenia wykonane i karne),
• mecz jest wygrany, gdy gracz lub strona prowadzi z przeciwnikiem lub stroną przeciwną większą liczbą dołków niż pozostało do rozegrania.

Jest to przybliżony punkt, w którym leżałaby piłka, czyli:

• najbliżej oryginalnego położenia piłki, ale nie bliżej dołka niż ten punkt,
• w wymaganym obszarze pola,
• w miejscu, gdzie nie występuje zakłócenie od sytuacji (zgodnie z odpowiednią regułą), od której wzięte jest uwolnienie – przy założeniu, że gracz wykonuje uderzenie, które wykonałby z oryginalnego położenia piłki, gdyby zakłócenia nie występowały.

Wyznaczenie tego punktu odniesienia wymaga, aby gracz wybrał kij, ustawienie, swing i linię gry, które zastosowałby do tego uderzenia.

Nie ma konieczności, aby gracz pozorował to uderzenie w przyjętym ustawieniu i wykonywał zamach wybranym kijem (ale zaleca się, aby gracz zazwyczaj to robił, gdyż pomaga to dokładnie oszacować miejsce).

Najbliższy punkt całkowitego uwolnienia odnosi się wyłącznie do tych szczególnych warunków, od których uwolnienie zostało wzięte i może wypaść w miejscu, gdzie wystąpi zakłócenie z innego powodu:

• Jeżeli gracz weźmie uwolnienie a potem wystąpi zakłócenie od innych warunków, od których uwolnienie jest dozwolone, gracz może ponownie skorzystać z uwolnienia, wyznaczając nowy najbliższy punkt całkowitego uwolnienia od tych nowych zakłóceń.
• Uwolnienie musi być wziętej oddzielnie dla każdego z zakłóceń, z wyjątkiem sytuacji, gdy gracz może wziąć uwolnienie od obu warunków jednocześnie (na podstawie określenia najbliższego punktu całkowitego uwolnienia od obu) gdy po uzyskaniu uwolnienia oddzielnie od każdego zakłócenia okaże się, że następne uwolnienie spowoduje powrót do poprzedniego i ich wzajemną ingerencję.

• kamienie, luźna trawa, liście, gałęzie i patyki,
• martwe zwierzęta i zwierzęce odchody,
• robaki, owady i podobne zwierzęta, które można łatwo usunąć oraz kopce i sieci, przez nie budowane (takie jak kopce robaków i mrowiska),
• grudy ubitej ziemi (włączając koreczki po aeracji).

Naturalne obiekty nie są ruchome, gdy są:

• przyczepione lub rosnące,
• solidnie osadzone w ziemi (to znaczy, że nie można ich łatwo usunąć),
• przyklejone do piłki.

Szczególne przypadki:

• piasek i luźna ziemia nie są naturalnymi utrudnieniami ruchomymi (chyba że, jest to kopiec zbudowany przez robaka, owada i podobne zwierzę).
• rosa, szron i woda nie są naturalnymi utrudnieniami ruchomymi.
• śnieg i naturalny lód (oprócz szronu) są – w zależności od wyboru gracza – naturalnymi utrudnieniami ruchomymi albo tymczasową wodą, gdy znajdują się na ziemi.
• sieci pająka są naturalnymi utrudnieniami ruchomymi nawet, gdy są przyczepione do innego obiektu.
• Żywy owad na piłce jest naturalnym utrudnieniem ruchomym.

• dziura zrobiona przez zwierzę,
• teren w naprawie,
• sztuczne utrudnienia nieruchome, lub
• tymczasowa woda.

• piłki w grze (niezależnie od tego, czy jest to piłka oryginalna czy też piłka zastąpiona),
• piłki prowizorycznej (zanim zostanie wycofana zgodnie z regułą 18.3c),
• lub drugiej piłki w stroke play zagranej zgodnie z regułami 14.7b lub 20.1c.

Przykłady niewłaściwej piłki:

• piłka w grze innego gracza,
• piłka porzucona,
• własna piłka gracza, która jest na aucie, została zgubiona lub podniesiona i nie jest z powrotem w grze.

Przykłady grania z niewłaściwego miejsca:

• granie piłki po odłożeniu jej w niewłaściwe miejsce lub bez odłożenia jej, gdy wymagają tego reguły,
• granie zadropowanej piłki spoza wymaganego obszaru uwolnienia,
• skorzystanie z uwolnienia zgodnie z niewłaściwą regułą, tak że piłka jest dropowana i grana w myśl reguł z niedozwolonego miejsca,
• granie piłki ze strefy zabronionej gry lub kiedy strefa zabronionej gry zakłóca obszar zamierzonego ustawienia lub swingu gracza.

Gracz nie zagrał z niewłaściwego miejsca w następujących sytuacjach:

• gdy piłka została zagrana spoza obszaru tee podczas rozpoczynania gry na dołku lub próby naprawienia tego błędu (zobacz reguła 6.1b),
• gdy piłka została zagrana z miejsca, w którym zatrzymała się, po nie wykonaniu powtórnego uderzenia, gdy było to wymagane.

• putting greeny wszystkich pozostałych dołków, które nie są aktualnie rozgrywane,
• normalny putting green, gdy używa się na dołku tymczasowego greenu,
• wszystkie greeny treningowe do puttowania, czipowania i do pitchingu, chyba że Komitet wykluczy je regułą lokalną.

Niewłaściwe greeny są częścią obszaru głównego.

Obejmują one dowolną podstawę i słupki płotu granicznego, ale nie obejmują:

• ukośnych podpór lub odciągów, które są przymocowane do muru lub płotu,
• lub każdej bramy, stopni, mostka lub podobnej konstrukcji używanej do przechodzenia ponad lub przez mur lub płot.

Obiekty graniczne nie są sztucznymi utrudnieniami ani integralną częścią pola.

W skład obszaru głównego wchodzą:

• wszystkie tereny tee zlokalizowane na polu inne niż obszar tee,
• wszystkie niewłaściwe greeny.

Obszar kary stanowi:

• dowolny zbiornik wody na polu (niezależnie od tego czy jest oznakowany przez Komitet), w tym morze, jezioro, staw, rzeka, rów, powierzchniowy rów odwadniający lub inny otwarty ciek wodny (nawet gdy nie zawiera wody),
• każda inna część pola, którą Komitet określił jako obszar kary.

Obszar kary jest jednym z pięciu zdefiniowanych obszarów pola. Występują dwa różne rodzaje obszarów kary, odróżniane kolorem użytym do ich oznaczenia:

• żółte obszary kary (oznaczone żółtymi liniami lub żółtymi palikami) dają graczowi dwie opcje uwolnienia (reguły 17.1d(1) i (2)).
• czerwone obszary kary (oznaczone czerwonymi liniami lub czerwonymi palikami) dają graczowi dodatkową boczną opcję uwolnienia (reguła 17.1d(3)) oprócz dwóch opcji uwolnienia dostępnych dla żółtego obszaru kary.

Jeżeli kolor obszaru kary nie jest oznaczony lub wskazany przez Komitet, to traktuje się go jako czerwony obszar kary. Granica obszaru kary rozciąga się w górę i w dół od poziomu ziemi:

• oznacza to, że cała ziemia i wszystko inne (np. wszystkie naturalne lub sztuczne obiekty) wewnątrz granicy są częścią obszaru kary na powierzchni ziemi, nad nią i pod nią.
• jeżeli obiekt znajduje się zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz granicy (np. mostek ponad obszarem kary, lub drzewo ukorzenione wewnątrz granicy z gałęziami rosnącymi na zewnątrz tej granicy, i w sytuacji odwrotnej), to tylko część tego obiektu, która jest wewnątrz granicy jest częścią obszaru kary.

Granica obszaru kary powinna być oznaczona przy pomocy palików, linii lub cech fizycznych:

• Paliki: gdy obszar kary jest oznaczony palikami, to jego granicą jest linia pomiędzy zewnętrznymi punktami tych palików na poziomie gruntu, a paliki znajdują się w obrębie obszaru kary.
• Linie: gdy obszar kary jest oznaczony przy pomocy linii namalowanej na ziemi, to granicę stanowi zewnętrzna krawędź tej linii, a linia znajduje się w obszarze kary.
• Cechy fizyczne: gdy obszar kary jest oznaczony przez cechy fizyczne (takie jak plaża lub pustynia, lub mur oporowy), to Komitet powinien zdefiniować, co jest granicą tego obszaru kary.

Kiedy używa się palików do wyznaczenia lub wskazania granicy obszaru kary, to są one sztucznym utrudnieniem.

Jeżeli Komitet omyłkowo wyłączył obszar wody podczas oznaczania granicy obszaru kary, który wyraźnie jest częścią tego obszaru kary (np. poprzez umieszczenie palików w miejscu, które wskazuje, że część wody z obszaru kary pojawia się w obszarze głównym), to ten obszar jest częścią obszaru kary.

Kiedy granice zbiornika wody nie są określone przez Komitet, to granice tego obszaru kary stanowią jego naturalne granice (takie jak miejsce, gdzie ziemia załamując się schodzi w dół tworząc zagłębienie, w którym może być woda).

Otwarty ciek wodny, który zwykle nie zawiera wody (np. rów odwadniający lub teren spływu, który jest suchy z wyjątkiem pory deszczowej), może zostać określony przez Komitet częścią obszaru głównego (co oznacza, że nie jest on obszarem kary).

Obszar tee jest prostokątem o boku dwóch długości kija, gdzie:

• przednia krawędź jest określona przez linię pomiędzy najbardziej wysuniętymi do przodu punktami dwóch tee markerów ustawionych przez Komitet,
• boczne krawędzie są określone przez linie poprowadzone do tyłu od zewnętrznych krawędzi tee markerów.

Obszar tee jest jednym z pięciu zdefiniowanych obszarów pola.

Wszystkie inne tereny tee na polu (niezależnie od tego czy na tym samym dołku czy innym) są częścią obszaru głównego.

• Punkt odniesienia: punkt, od którego mierzony jest rozmiar obszaru uwolnienia,
• rozmiar obszaru uwolnienia mierzony od punktu odniesienia: obszar uwolnienia to jedna lub dwie długości kija od punktu odniesienia, ale z pewnymi ograniczeniami:
• ograniczenia dotyczące miejsca obszaru uwolnienia: położenie obszaru uwolnienia może być ograniczone przez jeden lub więcej warunków np.:
  • występuje tylko w określonych zdefiniowanych obszarach pola, np. tylko w obszarze głównym lub nie w bunkrze lub nie w obszarze kary,
  • jest nie bliżej dołka niż punkt odniesienia lub musi być poza obszarem kary lub poza bunkrem, od których uwolnienie było wzięte,
  • jest tam, gdzie nie ma żadnego zakłócenia (jak zdefiniowano w odpowiedniej regule) od warunków, od których wzięto uwolnienie.

W przypadku uwolnienia do tyłu na linii gracz musi dropować na linii w dozwolonym miejscu przez zastosowaną regułę, gdzie zadropowana piłka pierwszy raz dotykając ziemi określi obszar uwolnienia o długości jednego kija w każdym kierunku od tego punktu.

Gdy wymagane jest, aby gracz ponownie zadropował lub po raz drugi użył uwolnienia na linii do tyłu, gracz może:

• zmienić miejsce, w którym piłka zostanie dropowana (np. dropując bliżej lub dalej od dołka), a obszar uwolnienia zmienia się zależnie od punktu w którym ponownie zadropowana piłka pierwszy raz dotknie ziemi,
• dropować w innym obszarze pola.

Jednak wykonanie w taki sposób nie zmienia działania reguły 14.3c.

Używając długości kija do wyznaczenia wielkości obszaru uwolnienia, gracz może mierzyć bezpośrednio ponad rowem, dołem lub podobnym utrudnieniem i bezpośrednio przez obiekt i na obiekcie (na przykład takim jak drzewo, płot, mur, tunel, drenaż lub główka zraszacza), ale niedozwolone jest mierzenie ponad ziemią, która naturalnie opada lub się wznosi.

Zobacz Procedury Komitetu, rozdział 2I (Komitet może pozwolić lub zabronić graczom używanie strefy dropowania jako obszaru uwolnienia podczas korzystania z uwolnienia).

• obszar główny,
• obszar tee, skąd gracz musi rozpocząć grę na rozgrywanym dołku,
• wszystkie obszary kary,
• wszystkie bunkry,
• putting green rozgrywanego dołka.

Jeżeli gracz ustawi piłkę bez zamiaru by była piłką w grze, to piłka nie będzie odłożona i nie będzie piłką w grze (zobacz reguła 14.4).

Ilekroć reguła wymaga, aby piłka była odłożona, to ta reguła określa również miejsce, w które piłka musi być odłożona.

Zobacz reguły 25.3d i 25.4e (dla graczy, po amputacji lub używających urządzenia wspomagającego mobilność, definicja jest zmodyfikowana, tak aby umożliwić odkładanie piłki przy użyciu sprzętu).

• Par 3 – dołek do 200 m
• Par 4 – dołek między 200, a 400 metrów,
• Par 5 – dołek powyżej 400m,
• Par 6 – dołek powyżej 500m, niezwykle rzadko spotykany.

W Polsce mamy jeden par 6 na polu Tokary – dołek nr 7.

• gracz lub strona wygrywa lub przegrywa dołek kończąc go mniejszą lub większą liczbą uderzeń (wliczając uderzenia wykonane i karne) niż wynik ustalony przez Komitet dla tego dołka,
• zawody wygrywa gracz lub strona z największą liczbą wygranych dołków w stosunku do dołków przegranych (od sumy dołków wygranych odejmuje się dołki przegrane).

• może być na aucie,
• lub może być zgubiona poza obszarem kary.

Kiedy w regułach jest mowa o „zakończeniu dołka” to oznacza, że piłka gracza jest w dołku.

W szczególnym przypadku, gdy piłka opiera się o flagę w dołku, zobacz reguła 13.2c (piłka jest traktowana jako piłka w dołku, gdy jakaś jej część jest poniżej powierzchni putting greenu).

• pierwsza piłka staje się piłką w grze na dołku:
  • gdy gracz wykona uderzenie nią z obszaru tee,
  • w match play, gdy gracz wykona uderzenie spoza obszaru tee a przeciwnik nie unieważni uderzenia zgodnie z regułą 6.1b.
• piłka ta pozostaje piłką w grze, dopóki nie znajdzie się w dołku, z wyjątkiem, gdy nie jest już piłką w grze czyli:
  • gdy zostanie podniesiona z pola,
  • gdy zostanie zgubiona (nawet jeżeli leży na polu) lub zatrzyma się na aucie,
  • gdy inna piłka zastąpi ją, nawet gdy to nie było dozwolone przez regułę.

Gracz nie może mieć w tym samym czasie więcej niż jednej piłki w grze. (W regule 6.3d przedstawiono kilka przypadków, kiedy gracz może w tym samym czasie grać na dołku więcej niż jedną piłką.)

Gdy reguły odnoszą się do piłki w spoczynku lub w ruchu, to dotyczą piłki w grze.

Kiedy znacznik jest położony w celu zaznaczenia miejsca piłki w grze:

• dopóki piłka nie zostanie podniesiona – to jest ciągle piłką w grze,
• jeżeli piłka została podniesiona i odłożona, to jest piłką w grze nawet gdy znacznik nie zostanie usunięty.

• wszystkie obszary wewnątrz granic są częścią pola,
• wszystkie obszary na zewnątrz granic są na aucie i nie są częścią pola,
• granica rozciąga się zarówno w górę powyżej gruntu, jak i w dół – poniżej gruntu.

Pole składa się z pięciu zdefiniowanych obszarów pola.

Naturalne utrudnienia ruchome i sztuczne utrudnienia ruchome nie są częścią położenia piłki.

• wyboru kija,
• wykonania uderzenia,
• decyzji o sposobie rozgrywania dołka lub rundy.

Jednak poradą nie jest informacja ogólnodostępna, taka jak:

• lokalizacja elementów na polu takich jak dołek, putting green, fairway, obszary kary, bunkry lub piłka innego gracza,
• odległość pomiędzy dwoma punktami,
• kierunek wiatru,
• reguły gry w golfa.

Podczas decydowania, czy doszło do poważnego naruszenia reguł, należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

• trudność uderzenia,
• odległość piłki od dołka,
• wpływ przeszkód na linię gry,
• warunki wpływające na uderzenie.

Dotyczy to przemieszczenia piłki do góry, w dół lub w poziomie w dowolnym kierunku od jej oryginalnego położenia.

Jeżeli piłka w spoczynku tylko chwieje się (co nazywa się oscylacją) i zatrzyma się lub wróci do pierwotnego położenia, piłka nie jest przemieszczona.

Sposoby uwolnienia w przypadku przypadkowej wody jak nienormalnych warunków określa reguła 16

Jest to przybliżony punkt, w którym piłka powinna leżeć, czyli:

• najbliżej oryginalnego miejsca piłki, ale nie bliżej dołka niż to miejsce,
• w wymaganym obszarze pola,
• tam, gdzie nienormalne warunki na polu najmniej zakłócają uderzenie gracza, jakie wykonałby z oryginalnego miejsca, gdyby nie występowały warunki zakłócające.

Nie ma konieczności, aby gracz pozorował to uderzenie w przyjętym ustawieniu i wykonywał zamach wybranym kijem (ale zaleca się, aby gracz zazwyczaj to robił, gdyż pomaga to dokładnie oszacować miejsce).

Punkt maksymalnego możliwego uwolnienia wybiera się porównując relatywną wielkość wpływu zakłócenia na położenie piłki i obszar zamierzonego ustawienia i swingu gracza i tylko na putting greenie, linii gry. Np., kiedy gracz korzysta z uwolnienia od tymczasowej wody:

• punkt maksymalnego możliwego uwolnienia może być tam, gdzie piłka będzie w płytszej wodzie niż w miejscu, w którym będzie stał gracz (wpływając bardziej na ustawienie niż na położenie i swing), lub kiedy piłka będzie w głębszej wodzie niż w miejscu, w którym gracz się ustawi (wpływając bardziej na położenie i swing niż na ustawienie).
• na putting greenie, punkt maksymalnego możliwego uwolnienia znajdujemy na podstawie linii gry wybierając przejście piłki przez najpłytszą wodę albo przez najkrótszy odcinek tymczasowej wody.

• jest specjalnie przygotowany do puttowania,
• lub Komitet wyznaczył go jako putting green (na przykład w sytuacji używania tymczasowego greenu).

Jeżeli używa się podwójnego greenu dla dwóch różnych dołków:

• cały przygotowany obszar zawierający oba dołki jest traktowany jako putting green podczas gry na każdym dołku,
• ale Komitet może określić granicę, która dzieli podwójny green na dwa różne putting greeny, a więc gdy gracz gra na jednym z dołków, to część podwójnego green drugiego dołka jest niewłaściwym greenem.

W match play obowiązki i uprawnienia sędziego zależą od przypisanej mu roli:

• gdy sędzia jest przydzielony do jednego meczu przez całą rundę, to sędzia jest odpowiedzialny za podjęcie działań w przypadku jakiegokolwiek naruszenia reguł, które zobaczy lub o których zostanie poinformowany (zobacz reguła 20.1b(1)),
• gdy sędzia jest przydzielony do wielu meczów lub do określonych dołków lub części pola, nie ma on upoważnienia do ingerencji podczas meczu, chyba że:
  • gracz w meczu prosi o pomoc dotyczącą reguł lub zażąda orzeczenia (zobacz reguła 20.1b(2)),
  • gracz lub gracze w meczu mogą naruszyć regułę 1.2 (standardy zachowania gracza), regułę 1.3b(1) (dwóch lub więcej graczy uzgodni ignorowanie jakiejkolwiek reguły lub kary, o której wiedzieli, że ma zastosowanie), regułę 5.6a (nieuzasadnione opóźnienie gry) lub regułę 5.6b (szybkie tempo gry),
  • gracz spóźni się na swoje miejsce startu (zobacz reguła 5.3), lub czas poszukiwania piłki przez gracza dobiegł do trzech minut (zobacz reguła 5.6a i definicja piłka zgubiona).

Obowiązki sędziego mogą być ograniczone przez Komitet w match play i stroke play.

Stalowy lub grafitowy trzonek, który łączy główkę kija z rączką.

Mężczyźni głównie korzystają ze stalowych shaftów w ironach lub wedge, natomiast kobiety, juniorzy i seniorzy używają grafitowych shaftów.

W przypadku driverów, woodów i hybryd standardem dla wszystkich jest grafitowy shaft, który jest lżejszy i łatwiej nim uzyskać wysoką prędkość do dalekich uderzeń.

Występują również shafty hybrydowe, w których większość trzonka jest grafitowa, końcówka na styku z główką jest stalowa.

Przedmioty służące do dbania o pole, takie jak grabie są sprzętem tylko wtedy, gdy są trzymane lub niesione przez gracza lub caddiego.

Przedmioty – inne niż kije – noszone przez kogoś innego dla gracza nie są sprzętem, nawet jeżeli należą do gracza.

• wynikiem gracza lub strony na dołku są punkty, które przyznawane są poprzez porównanie liczby uderzeń gracza lub strony na tym dołku (licząc uderzenia wykonane i karne) ze stałą wartością dołka ustaloną przez Komitet,


• zawody wygrywa gracz lub strona, która zakończy wszystkie rundy z największą liczbą punktów.

Komitet może ustanowić strefy zabronionej gry z dowolnego powodu, takiego jak:

• ochrona dzikiej przyrody, siedlisk zwierząt i obszarów chronionych ekologicznie,
• zapobieganie uszkodzeniu młodych drzewek, klombów, szkółek darni, obszarów z ułożoną darnią lub innych obszarów z roślinami,
• ochrona graczy przed niebezpieczeństwem,
• ochrona miejsc o znaczeniu historycznym lub kulturalnym.

Komitet może ustanowić strefy zabronionej gry z dowolnego powodu, takiego jak:

• ochrona dzikiej przyrody, siedlisk zwierząt i obszarów chronionych ekologicznie,
• zapobieganie uszkodzeniu młodych drzewek, klombów, szkółek darni, obszarów z ułożoną darnią lub innych obszarów z roślinami,
• ochrona graczy przed niebezpieczeństwem,
• ochrona miejsc o znaczeniu historycznym lub kulturalnym.

W zwykłym formacie stroke play (zob. reguła 3.3):

• wynikiem gracza lub strony w rundzie jest całkowita liczba uderzeń (zarówno wykonanych jak i karnych) na wszystkich dołkach od startu aż do umieszczenia piłki w dołku, i
• zwycięzcą jest gracz lub strona, która ukończyła wszystkie rundy z najmniejszą całkowitą liczbą uderzeń.

Wszystkie formy stroke play mogą być rozgrywane w zawodach indywidualnych (każdy gracz rywalizuje sam) lub w zawodach, w których grają strony z partnerami (foursomes lub fourball).

Każdy układ partnerów jest stroną, niezależnie od tego czy każdy partner gra swoją piłką (fourball) czy partnerzy grają jedną piłką (foursomes).

Strona nie jest tym samym co drużyna. W zawodach drużynowych, każda drużyna składa się z zawodników grających indywidualnie lub jako strony.

Przykłady sztucznych utrudnień:

• drogi i ścieżki ze sztuczną nawierzchnią, w tym ich sztuczne krawężniki,
• budynki i wiaty przeciwdeszczowe,
• główki zraszaczy, dreny ściekowe i nawadniające lub skrzynki sterujące,
• słupki, mury, barierki i płoty (ale nie wtedy, gdy są obiektami granicznymi, które definiują lub wskazują granicę pola),
• wózki golfowe, kosiarki, samochody i inne pojazdy,
• pojemniki na śmiecie, znaki informacyjne i ławki,
• sprzęt gracza, flagi i grabie.

Namalowane kropki lub linie, które służą do oznaczania granic i obszarów kary nie są sztucznym utrudnieniem.

Zobacz Procedury Komitetu, rozdział 8; wzór reguły lokalnej F-23 (Komitet może zastosować regułę lokalną definiując pewne sztuczne utrudnienia jako tymczasowe sztuczne utrudnienia nieruchome, do których stosuje się specjalne procedury uwolnienia).

• nie może być przesunięte bez nadmiernego wysiłku lub bez uszkodzenia sztucznego utrudnienia lub pola,
• w inny sposób nie spełnia wymagań definicji sztucznego utrudnienia ruchomego.

Jeżeli część sztucznego utrudnienia nieruchomego lub integralnej części pola (takie jak brama, drzwi lub kabel przyłączeniowy) spełnia te dwa wymagania, to ta część traktowana jest jako sztuczne utrudnienie ruchome.

Jednak nie ma to zastosowania, gdy ruchoma część sztucznego utrudnienia nieruchomego lub integralnej części pola nie powinna być przesunięta (np. luźny kamień, który jest częścią kamiennej ściany).

Komitet może zdefiniować sztuczne utrudnienie jako sztuczne utrudnienie nieruchome, nawet gdy jest ono ruchome.

• cały teren wewnątrz granicy zdefiniowanego obszaru,
• wszystkie trawy, krzaki, drzewa lub inne rosnące lub przylegające naturalne obiekty ukorzenione w zdefiniowanym obszarze, łącznie z każdą częścią tych obiektów, które rozciągają się powyżej ziemi na zewnątrz granicy zdefiniowanego obszaru, ale nie kiedy te obiekty przylegają do ziemi lub są poniżej ziemi na zewnątrz granicy zdefiniowanego obszaru, takie jak korzenie drzewa, które są częścią drzewa ukorzenionego wewnątrz granicy.

• wszelkie dziury wykonane przez Komitet lub pracowników obsługi podczas:
  • ustawiania pola (takie jak dziura, z której został usunięty palik lub dołek na podwójnym greenie wykorzystywany w czasie grania na drugim dołku),
  • konserwowania pola (takie jak dziury powstałe po usunięci darni lub pniaka lub podczas układania rurociągów, ale nie dziury po aeracji).
• ścięta trawa, liście i inny materiał ułożony w stos w celu późniejszego usunięcia. Jednak:
  • każdy materiał, który jest ułożony w stos w celu usunięcia jest także naturalnym utrudnieniem ruchomym,
  • każdy materiał pozostawiony na polu, którego nie zamierza się usunąć nie jest terenem w naprawie, chyba że Komitet tak go zdefiniuje.
• każde siedlisko zwierząt (takie jak gniazdo ptaka), które jest na tyle blisko piłki gracza, że uderzenie lub ustawienie gracza może je uszkodzić, z wyjątkiem przypadku, gdy siedlisko zostało wykonane przez zwierzęta zdefiniowane jako naturalne utrudnienia ruchome (takie jak robaki lub owady).

• Paliki: gdy teren w naprawie jest oznaczony palikami, to jego granicą jest linia pomiędzy zewnętrznymi punktami tych palików na poziomie gruntu a one znajdują się w obrębie terenu w naprawie.
• Linie: gdy teren w naprawie oznaczono przy pomocy namalowanej linii na ziemi, to granicę stanowi zewnętrzna krawędź tej linii, a linia znajduje się w terenie w naprawie.
• Cechy fizyczne: gdy teren w naprawie definiują cechy fizyczne (takie jak klomb lub szkółka darniowa), to Komitet powinien określić granice tego terenu w naprawie.

Kiedy granicę terenu w naprawie definiują linie lub cechy fizyczne, paliki mogą być wykorzystane do wskazania lokalizacji terenu w naprawie.

Paliki użyte do zdefiniowania lub wskazania granicy terenu w naprawie są sztucznymi utrudnieniami.

• każdy z trzech graczy gra w tym samym czasie indywidualny mecz przeciwko każdemu z dwóch pozostałych graczy,
• każdy gracz gra jedną piłką, która jest liczona do obu meczów.

• nie jest w obszarze kary,
• jest widoczne przed lub po ustawieniu się gracza (bez nadmiernego naciskania stopami).

Szczególne przypadki:

• Rosa i szron nie są tymczasową wodą.
• Śnieg i naturalny lód (oprócz szronu), są albo naturalnym utrudnieniem ruchomym albo – kiedy występują na ziemi – tymczasową wodą zależnie od wyboru gracza.
• Sztuczny lód jest sztucznym utrudnieniem.

Zazwyczaj przyjmuje się następujące miejsca startów:

• białe tee – dla zawodowych graczy (najdłuższe),
• żółte tee – dla mężczyzn,
• czerwone tee – dla kobiet i juniorów (najkrótsze).

UWAGA: niektóre pola stosują inne kolory tee – miejsc startowych. Na przykład w Polsce jest to pole Sand Valley w Pasłęku.

Jednak uderzenie nie zostało wykonane, jeżeli gracz:

• zdecyduje podczas downswing (ruch kija w dół) nie uderzyć piłki i uniknie tego świadomie zatrzymując główkę kija przed kontaktem z piłką lub celowo nie trafi w piłkę, jeżeli zatrzymanie nie jest możliwe.
• przypadkowo uderzy piłkę podczas wykonywania uderzenia próbnego lub w czasie przygotowywania się do uderzenia.

Wynik gracza na dołku lub podczas rundy określa liczba „uderzeń” lub „wykonanych uderzeń”, co obejmuje wszystkie uderzenia zarówno wykonane jak i karne (zobacz reguła 3.1c).

Zobacz regułę 25.4d (dla graczy, którzy używają urządzenia wspomagającego mobilność, definicja jest zmodyfikowana, aby uwzględnić pozycję urządzenia wspomagającego mobilność podczas przygotowania i wykonania uderzenia).

• „Obszar zamierzonego ustawienia” obejmuje zarówno miejsce, w którym gracz postawi stopy jak i cały obszar, który może znacząco wpłynąć na to jaką pozycję przyjmie ciało gracza podczas przygotowania i wykonania zamierzonego uderzenia.
• „Obszar zamierzonego swingu” obejmuje cały obszar, który może znacząco wpłynąć na dowolną część backswingu, downswingu lub wykończenie swingu zamierzonego uderzenia.
• Każdy z terminów „położenie piłki”, „linia gry” i „obszar uwolnienia” ma swoją definicję.

Piłka niekoniecznie musi dotykać ziemi, aby stwierdzić, że jest wbita (to oznacza, że, między piłką a ziemią może znajdować się trawa lub naturalne utrudnienia ruchome).

Najkrótszy kij z największym kątem, służący do wysokich zagrań lub wychodzenia z trudnych sytuacji, np. wyjście z bunkra.

Rozróźniamy

• PW – pitching wedge – 48st,
• GW – gap wedge – 52’,
• SW – sand wedge -56’,
• LW – lob wedge – 60’).

Wiadome lub w zasadzie pewne znaczy więcej niż tylko możliwe lub prawdopodobne. Oznacza to, że:

• albo istnieją przekonujące dowody na to, że dane wydarzenie z piłką gracza miało miejsce, np. gdy gracz lub inni świadkowie widzieli to zdarzenie,
• albo mimo niewielkich wątpliwości, wszystkie racjonalnie dostępne informacje wskazują, że prawdopodobieństwo wystąpienia danego zdarzenia wynosi co najmniej 95%.

Podczas szukania piłki, tylko informacje uzyskane w ciągu trzech minut szukania są brane pod uwagę przy określaniu, czy coś jest wiadome lub w zasadzie pewne.

Kiedyś był to kij drewniany (stąd jego nazwa), służący do dalszych uderzeń.

Woody charakteryzują się większą główką, niż irony i hybrydy są też dłuższe.

Piłka staje się piłką zastąpioną, kiedy inna piłka zostaje piłką w grze (zobacza reguła 14.4) zajmując miejsce piłki oryginalnej, mimo że oryginalna piłka była:

• piłką w grze,
• nie była już piłką w grze, ponieważ została podniesiona z pola lub została zgubiona lub znalazła się na aucie.

Piłka zastąpiona jest piłką w grze nawet wtedy, gdy:

• piłka była odłożona, zadropowana, położona w niewłaściwy sposób lub w niewłaściwym miejscu,
• zgodnie z regułami gracz powinien ponownie wprowadzić oryginalną piłkę do gry a nie piłkę zastąpioną .

• umieścić znacznik tuż za lub tuż obok piłki,
• lub przyłożyć kij do ziemi tuż za albo tuż obok piłki.

W ten sposób wskazuje się miejsce, w które piłka musi zostać odłożona po jej podniesieniu.

Jeżeli gracz celowo opóźnia rozpoczęcie szukania, aby umożliwić innym osobom szukanie piłki w jego imieniu, czas szukania rozpoczyna się w momencie, w którym gracz byłby w stanie szukać, gdyby nie opóźniał dotarcia do tego obszaru.

Jeżeli szukanie się rozpocznie a potem z ważnego powodu nastąpi, chwilowa przerwa w szukaniu (np. zawieszono grę lub gracz musi odejść na bok, aby umożliwić innemu graczowi uderzenie) lub kiedy gracz pomyłkowo identyfikował niewłaściwą piłkę:

• czas od przerwania szukania do ponownego rozpoczęcia nie liczy się,
• całkowity dopuszczalny czas na szukanie wynosi trzy minuty, licząc łącznie czas do przerwania i po ponownym rozpoczęciu szukaniu.

Kiedy reguła odnosi się do przemieszczonego znacznika, to dotyczy to znacznika umieszczonego na polu do zaznaczenia miejsca, z którego piłka została podniesiona i nie została jeszcze odłożona.